Wśród mgieł tatrzańskich dolin i surowych szczytów, gdzie cisza mówi więcej niż słowa, a każdy krok na szlaku zdaje się prowadzić nie tylko w głąb gór, ale i w głąb siebie – rozgrywa się opowieść, która przenika duszę. Cienie górskich szlaków Arkadiusza Baranowicza to mroczna, gęsta od emocji i symboliki powieść kryminalna, w której przeszłość powraca z siłą lawiny, a samotność bywa równie niebezpieczna jak sprawca zbrodni. Emerytowany śledczy wraca do Zakopanego – nie z tęsknoty, lecz z potrzeby rozliczenia się z tym, co zostało niedopowiedziane. Tatry nie są tu malowniczym tłem – są żywym, niemal mistycznym bytem, który pamięta więcej, niż ludzie chcieliby, by pamiętał. Każdy szlak prowadzi do tajemnic, a każdy cień – do prawdy, którą łatwiej byłoby zostawić w zamieci.

Baranowicz pisze z wyczuciem i siłą – jego język hipnotyzuje, a tempo narracji wciąga czytelnika w górski krajobraz pełen niepokoju, psychologicznego napięcia i głębokich ludzkich dramatów. To opowieść nie tylko o zbrodni, ale też o winie, pamięci i tym, co zostaje, gdy opadnie śnieg, a echo ucichnie. Dla miłośników literatury, która sięga głębiej niż tylko do rozwiązania zagadki – Cienie górskich szlaków to książka, która zostawia ślad. Tak jak góry – piękna, surowa i niebezpiecznie prawdziwa.

W sercu pomorskich lasów, gdzie jezioro zdaje się oddychać dawnymi szeptami, a mgła nie zdradza, co jest snem, a co przekleństwem, Arkadiusz Baranowicz tworzy opowieść, którą nie tyle się czyta, co doświadcza każdym nerwem. Jezioro Szeptuny to duszna, zmysłowa, gęsta od symboli i tajemnic historia, w której słowiańska mitologia, ludowa pamięć i brutalna rzeczywistość zderzają się w bezkompromisowej narracji. Autor rzuca czytelnika w sam środek społeczności, gdzie krąg kamieni nie jest tylko folklorem, a kobiece ciała – ofiarami dawnych i współczesnych demonów. Trzy zbrodnie, trzy kobiety, jedno jezioro, które pamięta wszystko. Niepokój sączy się tu powoli jak żywica z pnia, język hipnotyzuje, a tło – wilgotne, surowe, wrośnięte w ziemię – tworzy atmosferę, jakiej w polskiej prozie sensacyjnej dawno nie było. To książka, która pachnie mchem, krwią i niedopowiedzianym; opowieść niegrzeczna, cielesna i przerażająco prawdziwa. Jeśli chcesz tylko "czegoś lekkiego" – nie sięgaj. Ale jeśli jesteś gotów zanurzyć się po szyję w opowieści, która cię pochłonie i zostawi z pytaniami, z których żadne nie jest wygodne – Jezioro Szeptuny jest dokładnie tą książką, której szukasz, choć jeszcze o tym nie wiesz...

Na klifach Rugii, gdzie wiatr niesie echa dawnych rytuałów, a kamienne kręgi skrywają więcej niż historia, dochodzi do zbrodni, która poruszy nie tylko lokalną społeczność, ale i coś znacznie starszego niż pamięć. Szepty mrocznych cieni Arkadiusza Baranowicza to hipnotyzująca powieść kryminalna z gotycką duszą – głęboka, niepokojąca i boleśnie prawdziwa. Młoda Polka zostaje zamordowana w rytualny sposób, a śledztwo rozpięte między Polską a Niemcami odkrywa kolejne warstwy mroku: przemilczane traumy, pokolenia winy i szept cieni, które nigdy nie przestały mówić.

Baranowicz nie idzie na kompromisy – zamiast prostych odpowiedzi oferuje gęstą, literacko dopracowaną opowieść, w której wszystko – od chłodnych krajobrazów Rugii po gesty bohaterów – tętni znaczeniem. Czytelnicy porównują go do najlepszych europejskich autorów noir: za klimat, za emocjonalną prawdę i za to, że nawet gdy kończy się fabuła, książka dalej rezonuje w głowie. Szepty mrocznych cieni to nie tylko świetny thriller – to spotkanie z tym, co w człowieku nieuświadomione, ukryte, głęboko osadzone w cieniu. Jeśli szukasz literatury, która nie tylko wciąga, ale i zostawia ślad – właśnie ją znalazłeś.